Nasze wiersze

Satin

Ja może zacznę?

Mój pierwszy, i praktycznie rzecz biorąc jedyny wiersz.

Gubiąc się w świecie nienawiści
Plącząc w odmętach ludzkiej zawiści
Zaglądając z trwogą w głębiny goryczy
Doczesne ciało duszę ogranicza
Choć to ulgi nie daje
Nie ma siły, krzyczy
Chce uciec, chce biec, byle daleko
Dusza spragniona wolności
Stłamszona
Choć wielka - zbyt delikatna
Okaleczona, obdarta
Z siebie samej
Swej miłości
Ubrana w maskę fałszywości
Choć żywy ogień od wewnątrz ją trawi
Bezlitośnie
Wciąż żywi
Naiwne pragnienie przetrwania
Jej przekleństwem, tragedią
Potrzeba kochania